اولین شکل ثبت‌شدۀ تقویم قمری چین باستان را می‌توان در قرن 14 قبلاز میلاد مشاهده کرد؛ یعنی در زمان سلطنت سلسلۀ شانگ. این تقویم به‌عنوان یک راهنمای مذهبی، سلسله‌ای و اجتماعی عمل می‌کرد.
پارامترهای این تقویم پیچیده با توجه به موقعیت (فاز) ماه و انقلاب‌ها و اعتدال‌های خورشیدی تنظیم شده‌اند. سال نوی چینی به‌طور سنتی با ماه نو آغاز می‌شود که زمان آن بین پایان ژانویه و اواخر فوریه است که حدود 15 روز یا تا رسیدن ماه کامل بعدی ادامه می‌یابد.
اولین جشن‌های سال نوی چینی شامل مراسم قربانی به احترام خدایان و اجداد در پایان هر سال برگزار می‌شدند. این آیین، مانند بسیاری از سنت‌های قدیمی، مملو از داستان‌ها و افسانه‌ها است. محبوب‌ترین آن‌ها داستان جانور اسطوره‌ای نیانشو (نیان) است.
نیانشو، به‌معنای «جانور سالانه»، برخی از شب‌های سال جدید را برای خوردن دام، محصولات کشاورزی و حتی انسان‌ها به‌صورت گاه به گاه بیرون می‌آمد. برای جلوگیری از خرابکاری این جانور، مردم غذاهایی را بیرون از منازل خود برای نیان قرار می‌دادند.
طبق داستان، ترس برخی از مردم از نیان باعث شد تا برای دوری از وحشت هیولا به کوه‌های دور افتاده فرار کنند. مردم در ترس از هیولا زندگی می‌کردند تا اینکه یک روز، پیرمردی با موهای سفید و رنگ سرخ از یک روستا بازدید کرد.
آن مرد گفت که مردم دیگر مجبور نیستند در ترس زندگی کنند؛ زیرا او دریافته است که نیان از رنگ قرمز و صداهای بلند می‌ترسد. پس‌از کشف این موضوع، هیولا دیگر هرگز ظاهر نشد و به‌این‌ترتیب سنّت فانوس‌ها و لباس‌های قرمز و همچنین ترکاندن بامبو (شکل اولیۀ ترقه‌ها) آغاز شد.
تقویم چینی «سال» در زمان سلسلۀ ژو (1046-256 پیش‌از میلاد) ایجاد شد. مردم در این سلسله به‌عنوان یک رسم، برای اجداد یا خدایان قربانی می‌کردند و طبیعت را برای برکت‌دادن به محصولات کشاورزی عبادت می‌کردند.
در سلسلۀ هان (202 پیش از میلاد تا 220 پس‌از میلاد)، تاریخ جشنواره تغییر داده شد و دولت چین به‌جای شروع سال، با ماه نو، سال جدید خود را در تاریخ ثابت اول فوریه هر سال آغاز کرد.
در سلسله‌های وی و جین (220-420) جشن‌های سال نو و عبادت خدایان و اجداد به نوعی سرگرمی تبدیل شدند. خانواده‌ها دور هم جمع می‌شدند تا خانۀ خود را تمیز کنند، جشن بگیرند و تا سال جدید تا دیروقت بیدار بمانند.
با گذشت زمان و شکوفایی اقتصاد و فرهنگ چین در دوران سلسله‌های تانگ، سونگ و چینگ (960-1911)، آداب و رسوم سال نوی چینی بیشتر شبیه به دوران مدرن شد. این آداب و رسوم شامل برافروختن ترقه، دیدار با اقوام و دوستان و خوردن کوفته بود.
مردم از انواع سرگرمی‌ها مانند تماشای رقص اژدها و شیرها و نمایش فانوس لذت می‌بردند. در زمان این سلسله‌ها، این جشن، جشن بهار نامیده می‌شد و جشن‌ها از عیدهای مذهبی به جشن‌های سرگرم‌کننده و اجتماعی تبدیل شدند؛ بنابراین Spring Festival یا جشن بهار، به‌عنوان نام جشن سال نو چینی انتخاب شد.
